2 Kasım 2010
4 sene oldu hemen hemen burada işe başlayalı...
Bir işe ya da bir yere tam adapte olabilmek insanın hemen hemen altı ayını alıyor. Bu 6 ay geçtikten ise ilk "fanteziler" filiz vermeye başlıyor.
Hatırlarım daha dün gibi patronuma "Ben gidiyorum, ne haliniz varsa görün" diyerek bağırdığım, acılı ama gururlu durduğum düşünce balonunu. Şimdi üzerinden bir hayli zaman geçti ilkinden ama yine de her sinirlendiğimde bu düşünce balonu değişik cümlelerle de olsa kafamda yankılandı. Tabi ki bunu hiç yapamadım, çünkü her seferinde bir şekilde kızgınlığım geçti.
Yolda olma kararı aldığım ilk gün en son bu balonun düşler arasından fırladığı gündü. Kızgınlık yoktu ilk defa, sadece bir karar vermiştim ve bu kararı bildirmem gerekiyordu. Kolay olacaktı... Kızgınlık olmayınca herşey daha kolaydı.
Önce Özlem ile paylaşmak istedim, birlikte çalıştığım iş arkadaşım... Düğününün organizasyonunu yaptıracak kadar bana güvenen patronun kızı. Cümleye girmek ne kadar zormuş diye düşündüm önce, sonrasında da:
"Özlem, hani biliyorsun, hep sana ne kadar yolda olmak istediğimi söylemişimdir"
Özlem: "Eee?!"
Ben: "Ben gidiyorum"
Özlem: "Nereye?"
Ben: "Sri Lanka'dan başlayacağım..."
Daha fazla konuşmak, kendi gerekçelerimi sunmak istedim. Görüyordum ki karşımdakini kırmıştım. Zaten önce o ağlamaya başladı, ilk gözyaşı damlasını görünce ben de dayanamadım.
Bir iş arkadaşı değil, meğersem bir dost kazanmışım...
Kolay olmadı, bilhakis zordu. Ayrıldığımı öğrenen her kişi beni daha da şaşırttı. Çevreye emir verip bağırırken nasıl olmuştu da beni bunca insan sevebilmişti...Bu işlerimi daha da zorlaştırdı. Kararımı sorgularken buldum kendimi. Doğru mu yanlış mıydı yapacağım? Düzenimi bozmak saçma mıydı? Sadece iş değil, bir sürü şeyi de terk edip gidecektim.
Sadece 2 gün sürdü. Üçüncü gün sabahında kendimden daha emindim. Bunu yapmadığım sürece hiçbir zaman zaten bir yere kurulup düzenimi oluşturamayacaktım. Aklım her zaman çemberin dışında olacaktı...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder