Sri Lanka'daki son günümüzün serefine...COLOMBO - SRİ LANKA

Balkondan bir bakış...

21 Aralık 2010
Aksam erken yatinca erkenden de uyandim. Bugün Sri Lanka'da son günümüz (Sükürler olsun).
Kolombo'ya geleli 6 gün oldu ve bu 6 gün boyunca sadece 1 kez bina disina ciktim, o da caddenin karsina gecip bankada para bozdurmak icin. Diger gunlerde alisveris icin bile cikmama gerek kalmadi, asansörle B2'ye inmem yeterliydi, kocaman bir süpermarket beni bekliyordu, havuz icin ise 3.kat.
Gecen cuma gidecektik Hindistan'a ama ucagi ertelemek zorunda kaldik, elimizde olmayan nedenlerden ötürü. Yine elimizde olmayan bu nedenlerden ötürü Kolombo'da

Mango ile tanıştık..

disariya da cikamadik. Türkiye'den getirdigim sigaralar birkac gün evvel bitip buradan 4 dolar karsiliginda sigara almam ve icimde büyüyen özlemin yalnizlik hissine dönüsmesi ile birlikte yola cikis kararimi sorgulamaya baslamam üzerine, bir de dün gece internetten film izlemeye kalkip her saniyesinde film takilinca ufak capta bir sinir krizi gecirip kendimi markete attim, bir sürü cikolata ve tatli alip yiyince kendime geldim. Evet, elmaslar bir kizin en yakin arkadasidir derler, külleyen yalan. Erkek arkadaslarimdan 'bana cikolata aldi' diye gözümde degere binen cok oldu. Bkz. Isvicre anilari. (Allahtan dogru cicegi alan olmadi, yoksa muhtemelen evlenmis barklanmis biri olarak kicimi kirip evde oturuyordum su anda)


ve haritalardaki Sri Lanka...

Cok uyudum ve cok rüya gördüm. Halen kendimi buralarda göremiyorum ama. Istanbul'da isimde gücümde arkadaslarimlayim, ya buradan dönmüs ya da Istanbul'a tatile
gelmis oluyorum buralara geri dönmek üzere. Buralari da görmeye baslayacagim tabi, daha oralari birakali 15 gün oldu, alismak lazim önce bir.

Irem ile güya 3 gündür Sri Lanka ile ilgili aklimizda kalacaklar hakkinda bir video hazirlayacagiz, ama sanirim kendimizi bir türlü o moda sokamiyoruz ki devamli erteliyoruz. Benim muhtemelen aklimda sadece 'Tuktuk madam' diyen ve yolumu sirat köprüsüne ceviren tuktuk soförleri, agaclarda bir daldan bir dala ucan maymunlari görüp sasirmam misali bizi gördügüklerinde gözlerini dört acan, suratlarinda bir siritisla 'merhaba' diyen yerlileri, birseyi yada bir yeri sordugumuzda bilmiyorum diyemeyen ve bu yüzden bizi hep yanlis yönlendiren insanlari, etraftaki askerleri, her seferinde agzim acik seyredaldigim muhtesem dogasi, verimli topraklari, cilgin otobüs yolculuklari, en cok da her gördügümüzde kendimizi tutamayip güldügümüz 'hari hari' (tamam anlaminda bir sözcük) diyip boyun oynatma hareketi ile cümlelerini bitirmeleri (head woggle; hani bu arabalarin önüne konan kücük oyuncak köpekler vardir, arabanin her hareketinde kafalarini garip garip sallarlar, ilk gördügümde bu hareket de bana bunu cagristirmisti) kalacak.


köri

Tekrar gelir miyim bilmiyorum, sanmam. Belki kirsal kesimlerindeki kücük köylere, insanlarinin daha naif ve beklentisiz olduklari. Bir ihtimalle de sevgilimle gelebilirim; sahil seridindeki otel odalari oldukca romantik (belki de cibinlik etkisi).
Kisaca aradigim ve bulmayi hayal ettigim cennet burasi degil. Zaten ilk durakta o cenneti bulabilmek büyük bir sans olurdu ve en kötüsü de yoluma devam etmekten beni alikoyardi. Daha kesfedecegim bir sürü yer var; Hindistan, Nepal, Tayland, Laos, Vietnam, Kambocya, Burma, Malezya, Singapur, Endonezya, Japonya... Tabi birilerinin beni gelip buralardan toparlamadigi sürece, paramin ve her türlü duygusal sabrimin bana izin verdigi kadar...
Hadi artik yola cikalim, yine...